အသုံးခၽတတ္​ပါ​ေစ

ဘယ္​​ေလာက္​ပင္​ စားရ စားရ တစ္​ဝမ္​း ဝ႐ုံပဲ

ဘယ္​​ေလာက္​ပင္​ ဝတ္​ရဝတ္​ရ အ​ေရျပား ဖုံး႐ုံပဲ

ဘယ္​​ေလာက္​ပင္​ အိပ္​ရအိပ္​ရ တစ္​ကုိယ္​စာ​ေလးပဲ

ဘယ္​​ေလာက္​ပင္​ ပစၥည္​းဥစၥာ႐ွိ႐ွိ ​ေသရင္​ ထားပစ္​ခဲ့ရတာခၽည္​းပဲ

ကုသုိလ္​လုပ္​ရင္​ ကုိယ္​့ဖုိ႔ ကၽန္​ခဲ့ရင္​ သူမၽားဖုိ႔ ။

ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တယ္ ေမာင္

ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တယ္ ေမာင္
---------------------
တစ္ကမၻာ မျခားေသးဘူးဆိုေပမယ့္
ေသနယ္ဆီခါခါလားရသလို
ရွင္ေနလ်က္ ေသဆံုးေနတဲ႔ဘဝမွာ
အဖန္တစ္ရာ အလြမ္းသမေလးအျဖစ္နဲ႔
သံသရာ ကမ္းနံေဘး မွာ
ထိုင္ကာလြမ္းေဆြးလို႔
ထံတ်ာ အလြမ္းေတးေတြ လည္း
မဆိုခ်င္ေတာ့ဘူးေမာင္…

ေသာင္ျပင္လႊတ္တဲ႔ ေရႊဟသၤာပမာ
သက္ဆင္းရာ ညႊတ္ကြင္းႏြယ္မွ လႊတ္ကင္းရာ ခါခါရုန္းေသာ္လည္း
မဆံုးႏိုင္ သမုဒယႀကိဳးေတြက
ေႏွာင္တိုးကာ ပိုပိုဆိုးေလေတာ့
ညွိဳးေလ်ာ့လို႔ မေျဖသာ…ေဝဒနာဆတိုး
လြမ္းမိုးေတြ ရင္မွာသည္းေလေပါ့
သမုေၾကာ့ သည္ေမခင္မွာ လူကြယ္ရာ တိတ္တိတ္ငိုမဆံုး…

ေရႊသဇင္လို ေတာ္ဝင္မတင့္ေပမယ့္
ေၾကြလြင့္တဲ႔ပန္းခေရလို
ျမဲတေစ အရွင့္ထံေတာ္ပါး
ခစားကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္နဲ႔
သည္းပလႅင္ထက္ ယဇ္အျဖစ္ပင္ စေတးခံရေစဦး
ရက္စက္တယ္ ဘယ္မေတြး မုန္းတီးတယ္ ဘယ္မျမင္…
ခ်စ္တြက္ဆိုလွ်င္ သက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ရဲတာမို႔
ကိုယ့္သည္းလႊာ ၾကင္နာနင္းဖို႔ လမ္းခင္းေပးထားတယ္ေမာင္…

ဒါေပမဲ႔
ေမတၱာေတြမိုးေခါင္
အၾကင္နာေတြေရရွားတဲ႔ ဥတုပ်က္ေမာင့္ႏွလံုးသားရပ္ဝန္းမွာ
အခ်စ္ဆိုတာ သူရိန္လို တစ္ဖံု
ေသာ္တာလို တစ္မ်ိဳး…ပူလိုက္ ေအးလိုက္ ရယ္မို႔
ေန႔ခင္းမယ္ ေနေရာင္ထြက္မွာ နဲ႔
ညခင္းဝယ္ လေရာင္လက္မွာေတာင္ စိုးေၾကာက္ေနမိခဲ႔ၿပီ ေမာင္…

တကယ္တမ္းေမ့ဖက္ကအၾကင္နာ
တြယ္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ သံေယာဇဥ္ ျပန္ေျပာလွ်င္
ရင္မွာမဆန္႔တာမို႔
ကိုယ္သန္႔တဲ႔ ကိုယ္လိပ္ျပာ
ရစ္ဝဲကာ က်ိန္ဆိုမျပေတာ့ပါဘု
ပိုတယ္ထင္ရင္လည္းထင္
တြယ္မိတဲ႔ သံေယာဇဥ္ ႏြယ္တစ္ပင္ မဟုတ္ခဲ႔ေလေတာ့
ဖန္ဆင္းေပါ့ သိၾကားရွင္
ဝရဇိန္ပင္ စြမ္းလိမ့္မထင္ဘူးေမာင္
အလြမ္းနာေျပကာေပ်ာက္ရေအာင္
ေရေႏွာက္တဲ႔ ဆန္ေဆးေရပမာ
ေဝးတစ္ေျမ ဟိုရပ္ျခားကို
ထြက္သြားကာ ေမ ေျခရာေဖ်ာက္ေသာ္လည္း
ေဝဒနာအဆကဲရယ္နဲ႔ ဖန္တစ္ရာခါခါကြဲေလတဲ႔ႏွလံုးအိမ္ ေမ့အသည္းက
ခ်စ္ဆဲပါ ေမာင္…………………

ေန႔သစ္လင္း
13th September 2014 Saturday 8:27 AM